Eenzaamheid is een perceptie
Publieke eenzaamheid
- Je wil niet meer mensen om je heen.
- Je wil de juiste mensen om je heen.
- Je wil niet meer tijd met anderen zijn, je wil de tijd met jezelf meer waarderen.
- Je wil niet harder schreeuwen om aandacht, je wil waardering en erkenning van jezelf.
Alleen zijn is soms ook maar alleen. Dat hoor ik vaker. Zeker in deze bizarre tijd. Eigenlijk is mijn reactie op zoiets meestal “eenzaamheid is een perceptie”. Laat me dit uitleggen.
Natuurlijk zijn steeds meer mensen in tijden van corona veel alleen. Je mag minder, je kunt naar minder plekken toe. Maar wat ik ermee bedoel is dat alleen zijn vaak ook in je hoofd zit.
Als jij het als prettig ervaart om alleen te zijn, dan is alleen zijn ineens veel minder erg.
Dit neemt natuurlijk niet weg dat er veel mensen zijn die last hebben van hun eenzaamheid. Omdat ze thuis werken, geen collega’s zien. Omdat er weinig contact is met vrienden of familie. Of omdat ze zich zelfs in gezelschap alleen voelen. Publieke eenzaamheid noemen ze dat.
Voel jij je ook steeds vaker eenzaam en heb je daar last van? Dan kan ik je zeggen dat je niet de enige bent! En dat je niet alleen bent!
Het is vooral belangrijk dat je probeert weer de connectie te vinden. Met jezelf. En met anderen.
Alleen, hoe vind je die?
Door contact te leggen met iemand die je hierbij kan helpen, met mij bijvoorbeeld. Ik ben er om je weer in contact te brengen met jezelf, zodat je weer leert genieten van jouw leven. Van de tijd met jezelf, maar ook van de mensen en de dingen in jouw leven.
Laat je het me weten als je er klaar voor bent? Kijk dan hier:
https://kirstennelis.nl/burn-