Ademhalen, voelen en doorgaan
Zo, het is de laatste dag van april 2020. Wat een gekke weken hebben we met z’n allen achter de rug. Ik heb er weinig over gepost, omdat ik het belangrijk vind om de kalmte te bewaren in alles wat we doen. Ademhalen, voelen en doorgaan.
Waar ik intussen keer op keer achtergekomen ben, is dat een crisis ook een kans is. Of het nu gaat om een persoonlijke crisis om een crisis op wereldniveau.
In mijn optiek komt er nu een kans om een aantal systemen die niet meer werken, op de schop te gooien. Het kraakt aan alle kanten bijvoorbeeld in het onderwijs en in de zorg. Er wordt nog meer van deze mensen gevraagd, dan al het geval was.. Dit is geen houdbare situatie, toen en vooral nu niet. Dus ben mega dankbaar voor iedereen die nu met mensen werkt zodat we het land een beetje draaiende kunnen houden.
Dit geldt ook voor een persoonlijke crisis. De plaat die er jaren lang werd afgedraaid, is gebroken. Je zakt ergens doorheen en belandt onderin de ‘U’. De modder waar je doorheen moet, is tegelijk een voedingsbodem voor een andere koers: op weg naar een gezonde en gelukkige manier van leven.
Het maakt me wel benieuwd. Hoe waren afgelopen weken voor jou? Zijn er dingen die je wel of niet hebt gedaan? Heeft het impact gehad op je werk? Je priveleven? Let me know, samen staan we sterk. En op naar mooiere tijden. 😘
