Waarom heeft niet iedereen werkstress?
Heel Nederland is in de ban van de term burn-out. Waarom is burn-out zo aan het groeien en waarom begrijpen veel mensen nog steeds niet wat het is? Het is een containerbegrip geworden dat draait om stress, alles is op één berg gegooid maar niemand weet precies hoe het zit. Met dit schrijven breng ik een stukje helderheid in de chaos. Stress kan je zien al een verhoogde staat van alertheid. Het gevolg van ‘iets’ wat onze hersenen als ‘gevaar’ aanmerkt. Dit kan zo simpel zijn een email van een boze klant of je jaarlijkse beoordelingsgesprek.
Recent onderzoek door P. Wijtenburg geeft een interessant perspectief: stress is het gevoel dat mensen overhouden nadat zij langere tijd het gevoel van angst hebben onderdrukt. Dit verklaart deels waarom hebben sommige mensen meer last van stress hebben dan anderen.
Ik denk wel dat het breder ligt dan alleen angst: we hebben collectief geleerd onze emoties te onderdrukken. Deels heeft dit een (overlevings)functie maar deels is het ook met de paplepel ingegoten. Je kent vast wel dat er ooit eens iemand tegen je gezegd heeft: niets aan de hand, stil maar, niet huilen. Of: word eens niet zo boos…
Het is niet voor niets dat wanneer iemand lang in de stress gezeten heeft en de emmer vol vol geraakt is, diegene erg emotioneel is: prikkelbaar, boos en om het minste of geringste in huilen kan uitbarsten. Ik denk dan: yes! Nu komen we ergens ?. Het is dus een logische reactie na een te lange tijd van het onderdrukken van emoties. En het is dus nodig voor herstel: hozen die emmer. Huilen van de tranen, voelen van de boosheid en omarmen van de angst.
Negeren is geen optie meer! Er doorheen in plaats van er omheen. That’s the only way.
Heb jij de moed om het met jezelf aan te gaan? Om hierdoor uit de stress te stappen? En leiderschap te nemen om een (op handen zijnde) burn-out achter je te laten? Stuur me dan een bericht en ik ga graag (vrijblijvend) met je in gesprek.
