Wanneer is dat breekpunt en heb ik een burn-out?

Bij mij openbaarde het zich toen er op mijn werk een e-mail op mijn scherm verscheen over een roosterwijziging. Ik zag een soort tabel met namen en data, maar had geen idee waar het over ging en wat ik er mee moest. Ik staarde alleen maar naar de tabel op het scherm. Met enorme hoofdpijn ging ik naar huis. De volgende dag belde ik de dokter voor het maken van een afspraak. De assistente had drie opties. Weer had ik geen idee wat ik moest doen, dus ik zei ‘doe de eerste maar’. Dat was geen verstandige keuze, want die was vroeg in de ochtend. De eerste week dat ik thuis zat en iemand sprak mij aan kon ik alleen maar huilen. Ik wilde niemand zien, alleen maar slapen.

Het breekpunt bij mij was niet in één keer, terwijl dat het wel had moeten zijn... na meerdere jaren van stress en zorgen was er nu eindelijk een rustig jaar in het vooruitzicht. Dat dacht ik tenminste. De zorgen en het zorgen voor was nu voorbij. Ik ging me nu vooral druk maken over het werk, met steeds meer spanning ging ik er naartoe. Ik kon steeds minder de onvoorspelbaarheid aan van het werk, terwijl ik absoluut geen moeilijk werk had. Het hoofdseizoen stond voor de deur. Ik kon het gewoonweg niet meer bijbenen en het overzicht raakte ik volledig kwijt. Ik deed zo hard mijn best, maar het lukte niet. Tot het moment dat mij ook nog verweten werd dat ik iets anders ook niet even had kunnen doen. Machteloos haalde ik mijn schouders op en skikte mijn tranen weg. Maar nog ging ik door, ik kon toch de klanten niet in de steek laten. En op het moment dat ik aangaf dat het echt te veel was, knakte ik en barstte ik in huilen uit en zette ik de boel flink op stelten. Ik ben na een lang gesprek naar huis gegaan. Twee dagen heb ik in een hoekje van de bank gehangen en ging ik de twee weken daarna toch weer iedere dag bevend van de spanning naar mijn werk. Na twee weken was het mijn man die de luchtbel lekprikte en met mij naar de hulpverlening is gegaan. Hij wist dat mijn werk niet de oorzaak was. En de therapeute wist ook direct de gevoelige snaar te raken. Ik kon niet meer. En moest me ziekmelden.

Ik kreeg een lichte hernia in mijn nek die ik voor lief nam.Ik ging door met mijn werk en al gauw negeerde ik de signalen. Ik was gefocust op werk en dat ging me steeds slechter af. Alles wat ik deed duurde steeds langer en was continu vermoeid. Ik kon niet meer stoppen en nee zeggen was al nooit een optie. Zorgwekkend nieuws gaf bij mij die week de genadeklap. Hernia 2 haalde me zwaar onderuit en legde mij volledig stil. Nu 8 maanden later ben ik blij dat mijn lijf aangaf dat het zo niet verder kon. Gelukkig had ik veel mensen om me heen die me steunde en mij de ruimte gaven. Ik heb leren nee zeggen en altijd maar haasten staat niet meer in mijn woorden boek. Nu langzaam reïntegreren en mijn eigen regie weer oppakken. Ik ben er nog lang niet maar wel goed op weg!

Ik kanmij bij het verhaal van Chiel aansluiten. Ik kreeg last van mijn net en mijn linker kant van mijn lichaam. Ben er ook zon 8 maanden uit geweest. Ben eerst oo vakantie geweest en ga de 17e weer verder met reintregreren. Ben ook onder behandeling bij een psychologe. Maar bij mij speelt er op de achtergrond ook ptss mee vanwege dienst tijd. Gelukkig zijn de lichamelijke klachten verminderd zodat ik rustig kan reintregreren.

Bij mijn werk voer ik vaak gesprekken met mensen die na een periode van uitval weer voorzichtig willen gaan reintegreren middels het doen van vrijwilligerswerk. Altijd heel boeiende gesprekken waarbij het woord "burn-out" steeds vaker genoemd werd. Uit professionele interesse ben ik op zoek gegaan naar informatie over burn-out en kwam oa bij coaching terecht. Toen ik uit nieuwsgierigheid zelf de test deed bleek ik toch wel hoog te scoren..Ay, dat was niet de bedoeling. Ik heb toen contact opgenomen met een coach met het idee nog op tijd te zijn, de burn-out voor te zijn. Helaas, na een week of wat van toch maar doorgaan, sloegen bij mij ook de stoppen door. Die gesprekken, het lukte niet meer

Maanden slecht slapen en fysieke klachten gingen eraan vooraf. In het weekend bij slapen en dan kon ik het de rest van de week net aan vol houden. Lekker op vakantie, daarna zal het wel weer goed komen, dacht ik. Twee weken na mijn vakantie kreeg ik een week lang een training, waarin ik vol gepompt werd met adrenaline. Na de training wist ik het. Ik ging veranderen en het allemaal anders doen. Ik wilde wel veranderen, maar ik vergat dat de rest van mijn collega's niet gingen veranderen. De energie stroomde uit mijn lichaam. Waar ik het weekend altijd bij kon slapen, kon ik dit in het weekend ook opeens niet meer. Zondag nacht was ik doodziek, tot overgeven aan toe. Maandag ochtend gewoon weer naar mijn werk. Ik deed mijn normale ritueel. Laptop opstarten, koffie halen en e-mails bekijken. De e-mails stroomde weer binnen en het was gedaan. Ik kon niet meer. Ik zat ineens in een soort roes. Ik weet niet hoe lang ik naar mijn scherm heb zitten turen. Opeens kreeg ik mail van mijn collega Paul binnen. Daar schrok ik wakker van. Ik stuurde Paul een mail terug: Paul kom als je blieft langs, want ik voel me zo klote". Paul kwam langs en ik kon alleen maar janken. Paul stuurde me naar huis. Ik weet niet eens hoe ik thuis gekomen ben. Gelukkig was mijn vrouw ook thuis en ik kon alleen maar huilen. Direct naar de huisarts gegaan en die schreef me 2 weken rust voor. Ik mocht alleen maar leuken dingen van hem doen. Nou, dat zat er echt niet in. Ik heb alleen maar op bed gelegen en gehuild. Ik was op. Dood moe. Ik kon werkelijk niets meer. Mijn vrouw moest mij helpen met douchen. Ook daar had ik geen energie meer voor. Iedere stap die ik deed, koste zoveel energie en was ik dood moe. De kilo's vlogen eraf. De eerste 3 maanden was ik 35 kilo lichter geworden. Nu ben ik bijna een jaar verder en ben weer langzaam aan het opbouwen. Ik werk weer 3 halve dagen en rust veel uit. Het is een lange weg geweest, maar ik besef dat ik er nog lang niet ben.

Wil je weten waar jij staat? Heb je fysieke klachten van stress? Doe hier de test en kom erachter waar je staat: www.burnout-test.nl

Wat leuk om dit allemaal te lezen, want het is zo herkenbaar! Ik kreeg op een gegeven moment telkens verkoudheidsklachten, en écht om de 2 weken een koorstlip. Op den duur vond ik dat zo vreemd, dat ik mijn huisarts contacteerde om te vragen of hij bloed wilde afnemen. Zo wist ik wat er scheelde met mijn lichaam. Wat bleek? De bloedresultaten waren ok. En toen ik daar zat en dat hoorde, snapte ik het niet meer, maar begon ik te huilen. Héél raar, want ik wist niet vanwaar dat plots kwam. En toen vroeg mijn huisarts of ik me nog wel goed in mijn vel voelde. En dan kwam het er plots allemaal uit, en ik verbaasde me weer over hoe en waar dat plots allemaal eruit kwam. Ik ben met loopbaanbegeleiding en gesprekken bij een psychologe gestart, ben na 8 maanden weer begonnen met werken, en na een aantal maanden kreeg ik een hernia... ik was dus eigenlijk nog niet zo goed hersteld als ik eerst dacht. Ik ben er dan ook van overtuigd dat die hernia moest komen omdat er nog een aantal zaken vanbinnen moesten "geheeld" worden, want dankzij mijn hernia heb ik pas écht beginnen leren luisteren naar mijn lichaam. Ik leerde dankzij de loopbaanbegeleiding en mijn psychologe wel positiever te denken, maar toch had ik nog iets te leren. Dankzij de kinesiste leerde ik terug naar mijn lichaam te luisteren, geen pijnklachten meer te negeren en ik heb nu de indruk dat ik veel vaker durf te zeggen "laat een ander het maar eens doen, ik neem op tijd mijn pauze". Ik luister naar mijn lichaam. Ik stop als het niet goed gaat, ik neem eens vaker een snipperdag als het goed voelt. Ik probeer nu ook gewoon wat trager aan te doen op mijn werk én thuis, ik vraag ook sneller om hulp dan vroeger. En ook doen wat ik graag deed vroeger, dat heeft me ook ongelooflijk goed geholpen: meer tekenen, meer creatief bezig zijn. Daardoor heb ik terug mijn "sparkle" gevonden.