9 jaar geleden werkte ik bij een grote corporate
Ik had een goede baan, zekerheid en een goed salaris. In alle opzichten had ik het gemaakt, maar ik was niet gelukkig.
Al een tijdje negeerde ik een stem in mijn hoofd, die zei: “Kirsten, dit is niet jouw leven. Niet wat je hoort te doen.” Toch ging ik door. Ik wilde hard werken, nog een promotie maken en steeds verder op de corporate ladder klimmen.
Tot ik op een dag spontaan begon te huilen. Ik kon niet meer. Een eindeloze stroom tranen, waarvan ik niet wist hoe ik ze kon stoppen.
Met mijn leidinggevende sprak ik af dat ik een paar weken vakantie zou nemen. Ik besloot naar Bali te gaan. Te genieten van de natuur, het mooie weer en het strand.
Na die paar weken voelde ik me beter, echt. Ik had energie. Het was midden in de kerstperiode en ik besloot in januari weer aan het werk te gaan.
Op 4 januari pakte ik vol goede moed de auto, maar toen ik het kantoor binnenliep voelde ik mijn opgebouwde energie in één keer wegstromen. Weer waren er die tranen en knallende koppijn. Maar dit keer voelde ik: ik kan hier niet meer zijn.
Ik maakte rechtsomkeert en ging naar huis. Ik had een burn-out.
Achteraf gezien ben ik dankbaar voor deze ervaring. Mijn burn-out is mijn wake up call geweest. Het was een hard, maar nodig signaal van mijn lichaam dat ik een ander leven moest gaan leiden. Een leven dat bij me past.
Nu 9 jaar later later ben ik gelukkig – al jaren weer trouwens – en begeleid ik anderen van stress naar happiness.
Jezelf de kans te gunnen een positieve stap te zetten om weer te gaan léven.
