Verwachten doet pijn. Verlangen doet leven.
Weet je, lange tijd heb ik gedacht dat het beter was om niets te verlangen. Dat het beter was om alles te accepteren zoals het was. Maar daarmee doofde ik mijn vuur al op een hele jonge leeftijd.
Ik stond op. Ging naar werk. At alleen of sprak af met vriendinnen. Ging naar bed en deed de volgende dag hetzelfde riedeltje opnieuw.
Hoe langer het duurde, hoe meer ik probeerde niet te verlangen naar vrijheid.
En hoe langer het duurde, hoe meer ik opgesloten zat in mijn leven.
Tot ik 10 jaar geleden in een burn-out belandde. Toen moest ik de dingen wel anders gaan doen, want fysiek en mentaal kon ik zo niet verder. Mijn burn-out was mijn wake up call.
Nu realiseer ik me dat ik al die tijd geprobeerd heb niet te verlangen, maar wat ik deed was zo min mogelijk van het leven verwachten.
Sinds ik durf te luisteren naar wat ik vanbinnen echt wil. Wat mijn innerlijke stem me aangeeft, zet ik de stappen die goed voor me zijn. Die bij mij passen.
Laat verwachtingen los, maar luister wel naar je verlangens. Want je verlangens zetten je op het pad van je beste leven, let maar op!
